تاریخ هم گواهی می‌دهد که هرگز معدنکاری با دست خالی انجام نشده است، اما در عصر حاضر گویا قرار است معدنکاری بدون ابزار و با دست خالی انجام شود.
چند سالی است که این حوزه با کمبود، فرسودگی و نبود ماشین‌آلات دست و پنجه نرم می‌کند، اما باتوجه به گلایه‌های معدنکاران نشانی از گره‌گشایی به‌چشم نمی‌خورد. گویا قرار است در عصر حاضر معدنکاران روش‌های استخراج با دست خالی یا دست بسته را ابداع کنند.
در غیر این صورت چرا باتوجه به گلایه‌های معدنکاران توجهی به رفع مشکلات در زمینه ورود ماشین‌آلات سنگین معدنی نمی‌شود تا باری از شانه اقتصاد کشور برداشته شود؟
یکی از نقاط بحرانی بخش معدن، صنایع معدنی و تولید مواد اولیه و علاوه بر آن بخش‌های عمرانی و راه‌سازی، مسئله واردات ماشین‌آلات سنگین، تولید و نگهداری از آنها است.
در سال‌های اخیر با وجود۳ عامل تحریم‌های ظالمانه، افزایش نرخ ارز و سقوط ارزش پول ملی و مدیریت و سیاست‌گذاری نادرست در زنجیره تولید، نگهداری، واردات و توزیع ماشین‌آلات سنگین این بخش از زنجیره تولید معادن دچار آسیب جدی و جبران‌ناپذیری شده است که در صورت تداوم، بخش معدن را به‌طورکامل زمینگیر خواهد کرد. این موضوع جدی است و اثرات بسیار منفی روی معدنکاری داشته است، به‌طوری‌که می‌توان گفت نزدیک ۳۰ درصد از ۶ هزار معدنی که به‌حالت تعطیل و نیمه‌تعطیل درآمده‌اند، به‌علت فرسودگی ماشین‌آلات، کمبود، فقدان یا گران شدن لوازم یدکی ماشین‌آلات بوده است. به‌دلیل اینکه ماشین‌آلات همیشه در کنار نیروی انسانی است، فرسودگی آنها مسائل ایمنی کارگاه را به‌خطر می‌اندازد و به‌طورقطع ریسک را در کارگاه افزایش می‌دهد.
باتوجه به اینکه درحال‌حاضر در داخل کشور این ظرفیت وجود ندارد که یک ماشین سنگین به‌طورکامل تولید شود و زیرساخت‌های لازم نیز وجود ندارد، چاره‌ای نیست جز اینکه بخشی از نیاز داخل از طریق واردات تامین شود. پس اول باید این گلوگاه را آزاد کنیم و واردات را تسهیل کنیم تا کار معادن راه بیفتد.
با افزایش فرسودگی صنایع کشور، آژیر خطر برای ویرانی ساختارها به صدا درمی‌آید. چراکه صنایع پشتوانه اصلی رشد اقتصاد هستند. کاهش روند سرمایه‌گذاری در ایران، رخداد خطرناکی است که می‌تواند در کنار فرسودگی زیرساخت‌ها به‌خصوص زیرساخت حوزه صنعت، کمر اقتصاد کشور را به شکلی واقعی‌تر بشکند.
روزگار معدن : 1402/10/18
